kracht, muziek en ms

Het is dertig december ’08. Onze kinderen zitten aan de tafel achter me erg gezellig een spel te spelen. Een goed moment om even te schrijven. Sinds mijn studententijd heeft voor mij oud en nieuw altijd iets heel bijzonders, vaak met een buitenlands tintje. Petra vroeg me onlangs: Wat bedoel je toch precies met de verschillende facetten van het leven? Door onze ervaringen in het buitenland zijn John en ik geconfronteerd met een ander stuk van de wereld. Met dingen die we niet kenden zoals armoede, rijkdom, andere culturen, het Europese bedrijfsleven. Ik kan nog wel even doorgaan maar dat doe ik niet. Conclusie: de verschillende facetten van het leven zijn positief en negatief. Een positief facet is liefde of vriendschap. We gaan weer oud en nieuw vieren bij voor ons hele lieve vrienden, met onze kinderen. We draaien al jaren Happy New Year van ABBA, doen we dit jaar weer. Een lezer reageerde nog op Isabel Allende. Ik denk dat wat hij citeerde ook als nieuw jaars wens kan dienen. Isabel

Lieve lezer, Deze december maand bevat voor mij vele facetten. Ik ben net begonnen aan ‘De som der dagen’ van Isabel Allende. Ze was ook deze week bij Wintergasten . Ik werd er op een positieve manier stil van. Op het einde vroegen ze haar wat ze de kijker mee wilde geven. Ze werd even stil en zei toen: “Wat zou ik zeggen, dat je niet bang moet zijn. Waag het erop, er is niks om bang voor te zijn.” Dit is een goeie om mee te nemen in de kerstdagen. Fijne feestdagen met je dierbaren! Claudy

lieve claudy, ik heb net de stoofpot met venkel en olijven weer gemaakt, alvast voor de kerst drukte, hoef ik het niet allemaal te doen als ik visite heb! Toen ik aan het koken was, moest ik aan jou denken, vandaar dat ik jouw blog weer eens heb opgezocht! Ik las dat je somber naar bed ging op 6 december, denkend over waarom wij al die december festiviteiten hebben/organiseren. Ik moet toegevendat ik daar juist van geniet, mensen komen logeren, lekker met zijn allen eten, voorbereiden en nadenken over hoe we het allemaal organiseren! Ik denk dat ik daar ook kracht van krijg; Jonathan en Sam en Joe genieten ook enorm van alle bezoek en gezelligheid die dit met zich meebrengt en dat is zooo leuk en fijn om te zien! het zijn eigenlijk voor mij de mooiste momenten, met Jonathan en de jongens lekker samen zijn, al dan niet met anderen erbij. Ik hoop dat je sombere stemming gauw weer overgaat, ik ken jou helemaal niet met een sombere 'outlook', hoewel ik natuurlijk heel goed begrijp

Na alle drukte, cadeautjes en verplichtingen van 6 december komen we thuis en vind ik een cadeautje bij de voordeur. Het is een DVD, ‘Het Witte Gat’ van Marcel Messing . Messing spoort aan tot zelf onderzoek. Hij denkt dat, onder andere, macht en geld ons afleiden van waar het werkelijk om gaat. We gaan naar binnen en al snel zijn de kinderen blij aan het spelen met hun nieuwe spullen. Ik bekijk de DVD. John maakt zich klaar voor een reis van een week naar de VS. De oude vraag komt weer bij me op: waar gaat het om, waarom deze weken, wat willen we eigenlijk? Worden we geconfronteerd met een bijzonder facet van het leven, gezelligheid en genegenheid, liefde? Is dat de reden waarom we al die feesten vieren? En is het waar? Somber gestemd kruip ik mijn bed in. De volgende dag kijk ik naar een van de cadeaus die ik kreeg, een Tibetaanse singing bowl. Een regel van het gedicht dat erbij zat, wil ik hier graag herhalen: ‘De toon zal je leiden n

Be patient toward all that is unsolved in your heart Try to love the questions themselves Do not seek the answers which cannot be given because you would not be able to live them and the point is to live everything. Live the questions now perhaps you will then gradually without noticing it live along some distant day into the answers......... R.M Rilke

Dit weekend las ik een speech die dominee C.A. Ter Linden gehouden heeft ter gelegenheid van het 25 jarig jubileum van MS research. Dominee ter Linden ken ik al vanaf mijn 23ste levensjaar. Zijn dochter is getrouwd met een hele goede vriend van mijn man. Zijn toespraak heeft mij op een positieve manier aan het denken gezet. Ik heb mezelf de vraag gesteld: Wat wens ik de mens toe en last but not least, wat wens ik mezelf toe? In de eerste plaats wens ik ons allemaal toe dat we de schoonheid van het leven zien in al zijn facetten, dus zowel de mooie als de lelijke. Op de tweede plaats wens ik dat we naar onszelf kunnen kijken: wie ben je echt? Respect hebben voor jezelf is houden van jezelf. Houden van jezelf onder alle omstandigheden. Als dat lukt zie je dat terug in de reacties van mensen om je heen. Ze kunnen van jou houden zonder dat ze daarover na hoeven denken. Op de derde plaats wens ik dat we de betrekkelijkheid van het leven als troost zien en daar kracht uit kunnen putten. Vert

Ik haal mijn energie vaak uit mijn omgeving, uit alles wat ademt en leeft. En ik raak mijn emoties kwijt bij het schrijven van verhalen, daar krijg ik ook energie van! Mijn moeder zegt altijd dat ik mooi schrijf, dat geeft mij nog meer energie. Want een compliment is een bron van energie voor mij, eentje die je makkelijk kunt opnemen in je lichaam. Ik zeg vaak dat als mijn moeder energie tekort heeft, dat ze wat van mij mag hebben want ik heb genoeg (dat is natuurlijk spottend).

In 1996 was ik op bezoek bij mijn ouders in Nederland. Het ging niet goed met me en binnen een week was de diagnose gesteld, ik had MS. Een maand later was ik weer een beetje opgeknapt en besloot ik bij Moe op bezoek te gaan. Ze woonde om de hoek bij mijn ouders. Moe had al meer dan 20 jaar MS. Ze koos er bewust voor alleen te wonen. Haar kinderen waren al volwassen en ze had veel hulp nodig van anderen. Ik had gebak gekocht en we aten het smakelijk en onhandig op. Na het gebak liet ze me de benedenverdieping van haar huis met alle aanpassingen zien. Ze vroeg me of ik de urinefles wilde legen. Dat wilde ik wel. Ze liet me haar leven met al haar beperkingen zien. Toen ik vertrok vroeg ze: ‘Viel het mee?’ ‘Ja!’ zei ik, maar wist verder niets te zeggen. Moe is al een jaar of vijf niet meer onder ons. Pas nu ik verder ben in mijn leven, kan ik zeggen: ‘Ja Moe, de uitstraling van je ogen overtreft je fysieke beperkingen volledig.’ Je had het begrepen. ‘Leven is een Kunst.’ Voor Moe heb ik e

Een lieve lezer stuurde mij onderstaand stukje. Voor mij verwoordt dit heel mooi waar zij kracht vandaan haalt. Beste Claudy, Mijn dochter wees mij op de oproep, die je per blog deed aan belangstellenden. Je vraagt daarin aan lezers om met jou datgene te delen waaruit zij kracht putten in moeilijke omstandigheden. Ik werd getroffen door jouw initiatief en het inspireerde mij om op jouw verzoek in te gaan. Welnu, voor mij is het heel belangrijk om in een probleemsituatie in alle rust, buiten in de natuur of thuis, alleen op de bank, na te denken en zo alles op een rijtje te zetten en te benoemen, dat me zorgen baart. Daarbij mezelf niet te sparen en niet voor schuldgevoelens weg te duiken. Het is zoiets als een puzzel in elkaar zetten. Als de meeste stukjes hun plaats gevonden hebben, na veel zoek- en denkwerk, geeft mij dat rust, ook al zijn er nog open plekken. Het kost tijd en strijd om hem compleet te maken, maar al denkend, lukt het. De natuur in al zijn variaties heeft op mij ook

Samen met mijn dochter rijd ik al een paar weken op zondagochtend naar de schaapjes op de hei bij Blaricum. De eerste keer moest ik echt iets overwinnen. Het was 8 uur ’s ochtends en ik ging via een binnenweg op de scoot naar de hei. Kon ik dit wel? Kon ik goed genoeg zien op de nog onbekende route? En op de hei met mijn dochter nog een stukje wandelen? En dan weer terug, trok ik dat wel? Hoe zou mijn dochter dat ervaren? Daar aangekomen zagen we direct dat de schaapjes een prachtig nieuw onderkomen hebben gekregen. Ze logeren in tenten. Een paar maanden geleden is hun stal door brand verwoest. Er zijn toen heel veel schapen verbrand. Die zware tijden waren voorbij zagen we toen we daar aankwamen en dat gaf voor mij opnieuw de betrekkelijkheid en tevens schoonheid van het leven aan. Sinds die eerste keer komen we er graag terug. De natuur verandert momenteel enorm. Mijn dochter zingt uit volle borst en wijst me op de paddenstoelen, de spinnenwebben en de dauw. De woorden ‘vitaliteit

Graag wil ik een stukje laten horen van een Portugese pianiste die ik vanaf mijn 23ste al bewonder.

Lieve lezer, Vanaf mijn zevende jaar speel ik piano. Door de MS is mijn gezichtsvermogen achteruit gegaan, het viel me steeds moeilijker om al spelend naar het vervolg van de pagina in mijn muziekboek te kijken. Vier jaar geleden besloot ik dat de frustratie groter werd dan het plezier en dat het zelf pianospelen behoorde tot het verlies dat MS met zich meebrengt. Toch voel ik dat muziek altijd een onderdeel van mijn zijn zal zijn. Ik kan de muziek niet verliezen. De kracht van muziek Voor mij bevatten die vier woorden een waarheid die ik altijd bij me heb. De kracht van muziek wordt ook mooi verwoord in ‘Verwante zielen’ van Vikram Seth. Dit boek heb ik zes jaar geleden van een hele muzikale vriendin te leen gekregen. Aan het einde van het boek luistert de mannelijke hoofdpersoon naar muziek die wordt gespeeld door de liefde van zijn leven. Zij is doof en is, misschien daardoor, in staat om op bijzondere wijze piano concerten ten gehore te brengen. Hij zegt, ik citeer uit mijn geheuge

Een lezer van dit blog, kwam met de volgende tip. ‘Als je wilt dat die betrekkelijkheid en schoonheid overkomen, moet je zorgen dat ik dat voel. Het helpt niet of ik schrijf dat een ijsje lekker is, maar als ik beschrijf hoe mijn speeksel alleen bij het zien al, mijn mond in 'sprietst', dan herken ik als lezer dat gevoel en ervaar ik hoe lekker dat ijsje eruit ziet. Begin met mij te laten voelen wat een dag met MS betekent. Als je dan later schrijft over een moment in Australia, doen snap ik de impact. Het gaat me dus in de eerste plaats om bijvoorbeeld jouw ochtendritueel, wat kun je wel en wat niet met de vraag van je kinderen. Dus niet over vertellen, maar laat me meekijken/ voelen.’ Ik heb lang over deze reactie nagedacht. Maar dat is niet waar ik mijn kracht uit haal. Ik ben een bewonderaar van Einstein en denk vaak aan de volgende waarden: ‘Met logica kom je van A naar B. Met fantasie van hier naar overal.’

Vier jaar geleden besloot ik het opnieuw te wagen. Het was 9 jaar na de MS diagnose, Maude was 7 en Daan 9 jaar oud. Ik ging zonder kinderen en, een gedeelte van de reis, zonder partner naar Australië. Vele facetten van het leven ben ik er tegen gekomen. De schoonheid van muziek, de bijzondere natuur en het effect van de andere kant van de evenaar op het jaargetijde. Zeker ook de menselijke geest in al zijn hoedanigheden en mijn eigen beperktheid. Met mijn kinderen had ik het volgende afgesproken: op een bepaalde tijd zou ik heel hard naar Daan en Maude roepen Ik bevond mij aan de Zuidkust van Australië. En wist dat de plek er voor mij absoluut niet toe deed. Zij hadden beloofd te luisteren en op het afgesproken tijdstip heb ik me suf geroepen, Super!! Mijn haren stonden rechtovereind. Ik ervoer een intens gevoel van liefde, ik was blij dat ik leefde. De bijbehorende foto staat boven aan dit blog, Wordt vervolgd

13 jaar geleden kreeg ik te horen dat ik MS had. Ik was toen op bezoek in Nederland. Daan was 9 maanden oud, wij woonden en werkten toen beiden in Caïro, ik was daar al mijn eigen naïviteit tegen gekomen. Ik had dus MS, en kwam in een zwaar deel van mijn leven terecht. Ik kon toen nauwelijks lopen en verbleef met Daan bij mijn, toen nog werkende, ouders. Iedere dag ging ik wandelen met mijn lieve tante, mijn lopen ging snel vooruit. John ging, na gezamenlijk overleg, door de week naar Cairo. In die tijd kreeg ik 3 geschenken die voor mij altijd waardevol zullen zijn. Van een tante kreeg ik een ‘cruise’ jurk, die zij veel meer bij mijn dan bij haar leeftijd vond passen. Van een andere tante kreeg ik een leuke pyjama. Haar man was 1 jaar daarvoor overleden en ook zij vond dat dit beter bij mij paste. Een derde tante gaf mij met dezelfde reden een jurk van haar. Ik ervoer dat als kracht, het gaf mij energie, liefde. Ik had het idee dat ik iets buiten mezelf groeide. Ik ervoer het als rijk