kracht, muziek en ms

In mijn blog heb ik twee keer de vraag gesteld: ‘Kan ik de wetenschap helpen?’ Deze week stond een voor mij passend stuk in het FD. Het betrof een column van Riek Bakker die schreef dat communiceren alles bepalend is voor succes. Bakker beschreef ook verschillende incidenten op medisch gebied. Zo had hij twee keer eindeloos zitten wachten in een ziekenhuis terwijl niet duidelijk was hoe lang hij moest wachten en waarom. Ik realiseer me dat een goede communicatie twee kanten heeft: iemand moet mij begrijpen en ik moet de ander begrijpen. Dat wederzijds begrip gaat vooraf aan de vraag of ik de wetenschap kan helpen. Mijn communicatie met de medische wereld is zeker niet optimaal en er dient nog aan gewerkt te worden. Enkele eigen ervaringen: Negatief : Mijn frustratie over de discommunicatie met de neuroloog die ik heb beschreven in het stukje ‘onmacht en overgave’ op dit blog. Positief : Na dit stukje heb ik samen met mijn MS verpleegkundige een duidelijk stappenplan geschreven over hoe

Vorig weekeinde zijn Alette en ik naar de Hohe Messe van Bach geweest. De uitvoering vond plaats in de Jacobikerk in Utrecht. Alette en ik leven beiden in het nu, maar dat laten we graag door het verleden verrijken. Alette ken ik al sinds mijn studententijd in Wageningen. We speelden op woensdagavond in Hotel De Wereld (dat de vrede na WO II daar was getekend wisten we wel, maar beseften we nog niet). Alette speelde prachtig dwarsfluit en ik speelde piano. We gingen nu luisteren naar Addo, ook hem ken ik nog uit die tijd. Met Addo had ik les van dezelfde pianojuf, en we speelde samen quatre mains. Addo heeft de piano verwisseld voor zang en zingt al geruime tijd in een koor, het Collegium Vocale in Zeist, dirigente Laetitia Schouten. Alette en ik volgen hun kunsten al vijf jaar. Een mooie bijkomstigheid bij deze uitvoering waren de dwarsfluit en andere blaasinstrumenten die in de Hohe Messe zeer goed tot hun recht komen. Super!! Een prachtige man (nu 86 jaar oud) die veel van muziek ho

Twee weken geleden kreeg ik een dichtbundel van dominee Carel ter Linden. Zoals ik al eens verteld heb in dit blog ben ik goed bevriend met zijn dochter. In de bundel zag ik een gedicht over diezelfde dochter staan. Het heet ‘Toegang’ en is echt prachtig. Ik heb gevraagd of ik het hier mag publiceren en dat mocht. Het gedicht deed mij denken aan mijn eigen jeugd. In die tijd was ik helemaal weg van Claude Debussy, Ik heb gekozen om een prelude van Debussy ‘la fille aux cheveux de lin’ mee te publiceren, De prelude heeft een open eind, passend bij het meisje, bij mijn jeugd, bij die van mijn vriendin en bij de tijd die onze kinderen nu ingaan. Toegang Mijn dochter, pril, op hoge stelten in zwijgende verbondenheid dragend mijn trui en broek, roept mij naar boven toe om haar te helpen. Zij wil haar kamer kunnen sluiten Maar ’t slot zit vastgeroest. Ik zoek gereedschap en terwijl ik schroef denk ik: ik sluit mijzelf ook buiten. Een kind ontluikt, en onverwacht gaan deuren dicht. Vraag je