kracht, muziek en ms

Petra gaat op vakantie naar Marokko. Dit brengt me terug in de tijd, en doet me herinneren aan de 3 jaar die we in het buurland Egypte hebben gewoond. Een tijd waar ik mijn naïviteit ben kwijt geraakt. Zwanger van onze oudste zoon ben ik erheen gegaan, zwanger van onze dochter zijn we terug gekomen. Hoe armoede eruitziet en ruikt heb ik daar gevoeld. Na de geboorte van mijn zoon kwam Almaz in beeld. Vijf weken na de bevalling ben ik weer gaan werken en Almaz werd de nanny van Daan (mijn zoon). Almaz kwam uit Ethiopië en was een prachtige vrouw van 27 jaar. Zoals zo velen met haar hoopte ze via Egypte een verblijfsvergunning voor Amerika te krijgen. Het leven loopt vaak niet zoals gepland. Negen maanden na de geboorte van Daan kreeg ik de dyagnose MS te horen. Na een herstel tijd in Nederland ben ik weer met Daan naar Egypte terug gegaan. Daar aangekomen volgde een zware ontmoeting met Almaz. Ze vertelde me dat een huisgenoot van haar, na het bidden, het huis had verlaten. Ze had verget

Na twee heerlijke paasdagen, gevuld met familie, heb ik behoefte om te schrijven over oop. (mijn opa, 92 jaar geworden, die in 2004 overleed.) Ik wil graag 5 punten noemen die ik de rest van mijn leven meeneem. 1. Oop heeft een broer verloren in de Tweede Wereldoorlog tijdens een bombardement. Een kerk bij hem in de straat waar zijn broer en moeder zaten te bidden, werd getroffen. Zijn moeder overleefde het bombardement door het toeval. Oop had altijd mensen te logeren die dakloos waren geworden. Op hoogtijdagen logeerden er wel veertig mensen in zijn huis. Enkele van zijn kinderen zijn in de oorlog geboren. 2. Na de oorlog moest hij als middenstander moeite doen om weer op gang te komen. Zijn kinderen waren nog klein en hij had een loodgieters bedrijf. Wat ik me kan herinneren is dat hij altijd de winkel opendeed met Sinterklaas. Kinderen die cadeaus hadden gekregen konden meteen bij hem terecht voor nieuwe batterijen. 3. Hij speelde viool. Wat voor mij heel herkenbaar is, is dat hij

Voor mij is dit al mijn hele leven een bijzondere tijd. Een tijd die aanzet tot bezinning, een tijd waar vele facetten in zitten. En voor mij zeker, met het voorjaar buiten, van een overheersende schoonheid. Van een wijze man, kreeg ik een heel mooi gedicht. Het is gemaakt door een terminale patiente die inmiddels is overleden. Wat ik er, door mijn ziekte, in herken is hoe moeilijk het is om uitdrukking te geven aan je gevoel, zelfs tegenover je dierbaren, omdat je beiden in een tegenovergestelde situatie zit. Ik vind dat de tekst ook mooi past bij deze week. Ik sta aan de overkant Ik sta aan de overkant van een stroom de stroom van jouw verdriet jouw eenzaamheid ik wil je bereiken maar vind de woorden niet vind de gebaren niet ik sta daar aan de overkant tegenover jou kon ik met je meehuilen ik vind de tranen niet niet diep genoeg kan ik voelen wat je voelt het enige wat ik koppig doe ik blijf ik sta ik wacht ik kijk zo ben ik een beetje bij je (Marina San Giorgi, uit de bundel ‘Vlieg