Dit is een bijdrage van Henriette ter Linden Het is woensdagochtend, ik ben samen met mijn vader Carel bij Claudy. Het is een prachtige zonnige dag, zoals alle dagen deze zomer van 2018. Sinds een tijd is hij weer intensief bezig met het instuderen van pianostukken. 'Zou je het een idee vinden om bij Claudy te oefenen?' vroeg ik hem een tijdje geleden. 'Jij wil graag spelen, en zij vindt het heerlijk om te luisteren'. 'Ik vind het leuk dat je er bent,' zegt Claudy tegen Carel. Dan, uit het niets: 'Ik ben niet bang voor de dood' Het zal vast komen omdat Carel dominee was. 'Ik geloof niet in de dood' 'Ik geloof in energie. Energie vergaat nooit' 'Einstein' 'Waar hield jij van, om te spelen?' vraagt Carel. 'Van Chopin'. 'Ik heb een stuk meegenomen, Nocturne 1 van Chopin, speelde je dat ook?' 'Getverdemme' 'In pósitieve zin' zegt ze erbij. Hij begint te neuriën. En Claudy neuriet mee. Er
Over tegenslag en de schoonheid van het leven