In mijn blog heb ik twee keer de vraag gesteld: ‘Kan ik de wetenschap helpen?’ Deze week stond een voor mij passend stuk in het FD. Het betrof een column van Riek Bakker die schreef dat communiceren alles bepalend is voor succes. Bakker beschreef ook verschillende incidenten op medisch gebied. Zo had hij twee keer eindeloos zitten wachten in een ziekenhuis terwijl niet duidelijk was hoe lang hij moest wachten en waarom.
Ik realiseer me dat een goede communicatie twee kanten heeft: iemand moet mij begrijpen en ik moet de ander begrijpen. Dat wederzijds begrip gaat vooraf aan de vraag of ik de wetenschap kan helpen. Mijn communicatie met de medische wereld is zeker niet optimaal en er dient nog aan gewerkt te worden. Enkele eigen ervaringen:
Negatief: Mijn frustratie over de discommunicatie met de neuroloog die ik heb beschreven in het stukje ‘onmacht en overgave’ op dit blog.
Positief: Na dit stukje heb ik samen met mijn MS verpleegkundige een duidelijk stappenplan geschreven over hoe we nu verder moeten gaan. Volgens mij was de aanleiding dat ze het blog had gelezen.
Negatief: Twee weken geleden ben ik bij de Bartimeus stichting geweest, een stichting voor blinden en slechtzienden. Na een goed gesprek met twee medewerkers, eindigde het bezoek helaas met een negatief intakegesprek met de ergotherapeut. Ze had net een nieuwe computer
en was verplicht te werken met onzinnige vragenlijsten. Ze leek zelf het doel van het formulier niet te begrijpen en ging er niet zelf mee aan de slag.. Ik werd er heel moe van.
Positief: Mijn ergotherapeut in Laren is juist aan het ageren tegen alle onzinnige formaliteiten en formulieren. Ze vindt dat in eerste instantie naar de persoon gekeken moet worden..
Conclusie: Voor mij gaat het bij communiceren er om dat je elkaar verbaast op een positieve manier. Dat je elkaar triggert. En dat je staat voor wat je doet.
Ik realiseer me dat een goede communicatie twee kanten heeft: iemand moet mij begrijpen en ik moet de ander begrijpen. Dat wederzijds begrip gaat vooraf aan de vraag of ik de wetenschap kan helpen. Mijn communicatie met de medische wereld is zeker niet optimaal en er dient nog aan gewerkt te worden. Enkele eigen ervaringen:
Negatief: Mijn frustratie over de discommunicatie met de neuroloog die ik heb beschreven in het stukje ‘onmacht en overgave’ op dit blog.
Positief: Na dit stukje heb ik samen met mijn MS verpleegkundige een duidelijk stappenplan geschreven over hoe we nu verder moeten gaan. Volgens mij was de aanleiding dat ze het blog had gelezen.
Negatief: Twee weken geleden ben ik bij de Bartimeus stichting geweest, een stichting voor blinden en slechtzienden. Na een goed gesprek met twee medewerkers, eindigde het bezoek helaas met een negatief intakegesprek met de ergotherapeut. Ze had net een nieuwe computer
en was verplicht te werken met onzinnige vragenlijsten. Ze leek zelf het doel van het formulier niet te begrijpen en ging er niet zelf mee aan de slag.. Ik werd er heel moe van.
Positief: Mijn ergotherapeut in Laren is juist aan het ageren tegen alle onzinnige formaliteiten en formulieren. Ze vindt dat in eerste instantie naar de persoon gekeken moet worden..
Conclusie: Voor mij gaat het bij communiceren er om dat je elkaar verbaast op een positieve manier. Dat je elkaar triggert. En dat je staat voor wat je doet.
Reacties
Ik bewonder de rust die je blog uitstraalt en het geeft stof tot nadenken. Ik wil je ook een vraag stellen. Hoe kijk jij aan tegen de onmogelijkheid voor de Duchenne patienten om mee te doen aan een internationale trail die ze mogelijkheden bied op verbetering van hun toestand onder hen mom van de bescherming van de jeugd. Ze mogen dit (te) korte leven niet eens over hun eigen lot beschikken.
De wetenschap weet kennelijk wel raad met zaken waar de ethiek nog geen antwoord op heeft. Denk je dat juist van uit de hoek van de wetenschap een bredere communicatie nodig is met de politiek, dan is die idiote formulierenliefde van de overheid misschien ooit ook verleden tijd.