In 1996 was ik op bezoek bij mijn ouders in Nederland. Het ging niet goed met me en binnen een week was de diagnose gesteld, ik had MS. Een maand later was ik weer een beetje opgeknapt en besloot ik bij Moe op bezoek te gaan. Ze woonde om de hoek bij mijn ouders. Moe had al meer dan 20 jaar MS. Ze koos er bewust voor alleen te wonen. Haar kinderen waren al volwassen en ze had veel hulp nodig van anderen. Ik had gebak gekocht en we aten het smakelijk en onhandig op. Na het gebak liet ze me de benedenverdieping van haar huis met alle aanpassingen zien. Ze vroeg me of ik de urinefles wilde legen. Dat wilde ik wel. Ze liet me haar leven met al haar beperkingen zien. Toen ik vertrok vroeg ze: ‘Viel het mee?’ ‘Ja!’ zei ik, maar wist verder niets te zeggen.
Moe is al een jaar of vijf niet meer onder ons. Pas nu ik verder ben in mijn leven, kan ik zeggen: ‘Ja Moe, de uitstraling van je ogen overtreft je fysieke beperkingen volledig.’ Je had het begrepen. ‘Leven is een Kunst.’
Voor Moe heb ik een muziekstuk uitgezocht:
Moe is al een jaar of vijf niet meer onder ons. Pas nu ik verder ben in mijn leven, kan ik zeggen: ‘Ja Moe, de uitstraling van je ogen overtreft je fysieke beperkingen volledig.’ Je had het begrepen. ‘Leven is een Kunst.’
Voor Moe heb ik een muziekstuk uitgezocht:
Reacties