Verstand en gevoel

Het is altijd fijn als mensen je verbazen. Ik ben al maanden in Nieuw Unicum in Zandvoort en heb vriendschap gesloten met Frank die hier ook woont. Frank is intelligent en weet veel van kunst en muziek. We luisteren vaak samen naar klassieke muziek. Frank kiest een stuk uit en vertelt me over de achtergronden waar ik weinig van weet.

Samen hebben we naar de Mattheüs Passion geluisterd. Dat maakte emotioneerde hem, het bracht hem terug naar de sterfdag van zijn vader waarop de Mattheus ook een rol speelde. Dat de muziek hem zo aangreep, verbaasde mij, normaal gesproken is Frank niet emotioneel.
Ik zie het als positief dat mensen zo geraakt kunnen worden door muziek. Dat is bij mij ook zo. Later hebben we buiten een glaasje wijn gedronken en een sigaret gerookt. Dat was een mooi moment.

Er zijn niet veel mensen in dit tehuis die ik leuk vind. Ik weet dat dat mijn probleem is: ik vind mezelf intelligent en mensen waarvan ik denk dat ze niet slim zijn, vind ik al snel niet interessant. Maar dat is niet goed. En ik zie in dat je met verstand niet alles oplost. Mijn intelligentie kan me niet helpen om mijn situatie beter te accepteren. Ik zie mensen die niet slim zijn hun ziekte accepteren op een verstandige manier en Frank, die ik heel slim vind, heeft zijn ziekte ook geaccepteerd.

Ik heb lang gedacht dat als ik me maar voortdurend richtte op de schoonheid van het leven, de acceptatie zou volgen. Maar zo werkt het niet, in ieder geval niet voor mij. Zo vind ik het nu ook moeilijk te accepteren dat ik niet meer thuis kan wonen. Ik kan af en toe naar huis met mijn kinderen en mijn man en dat is het dan. Mijn verstand weet dat ik daar niet meer permanent kan wonen, maar mijn gevoel is niet zo ver.

-->

Wat nu? Met Frank wil ik een boek gaan schrijven. Over ms, muziek en de kracht die je haalt uit een kutziekte. ‘Het is prut, Claudy, een prutziekte,’ zegt Frank dan, ‘geen kutziekte maar prutziekte.’ Daar moet ik dan wel weer om lachen.