Donderdag ging ik naar Duitsland naar het St. Bonifatius Hospital in Lingen. Vrijdag was het zo ver. Via de ader in mijn lies werd eerst contrastvloeistof ingespoten. Daarna werd een cameraatje ingebracht dat door het hele bovenlichaam is gegaan om vernauwingen vast te stellen. Die vernauwingen waren er vooral in mijn hals. Vervolgens zijn die met een ballonnetje weggehaald. Dat was het. Het duurde een half uur. Ik was wel zenuwachtig maar het ging heel goed, het stelde eigenlijk niks voor.
De vaatchirurg, Hartmut Görtz, was een aardige man. Net als zijn collega. Niet arrogant. Het was ook voor hen spannend. De behandeling is routine voor hem maar wij vieren - er waren nog drie Nederlandse patiënten - waren zijn eerste ms-patienten. Ik vertelde hem over mijn blog en dat ik een video- opname heb van mijn pianospel om het verschil te kunnen zien. Hij zei: 'Als uw pianospel verbetert, nodig ik u uit om hier een concert te komen geven.'
Het belangrijkste verschil sinds vrijdag zit in mijn handen. Ik kan de kruimels op het blad van keukentafel voelen, ik heb geen koude handen meer. En ik speel de hele tijd piano en geniet. Het voelt nu al zo anders. Lopen gaat nog steeds moeilijk. Maar mijn spieren zijn verzwakt door zoveel jaren van weinig bewegen. Het zal wel enige tijd duren voor we weten wat het optimale effect is. Volgens John heb ik al een andere gelaatskleur, vooral meer kleur in mijn gezicht. En ik merk dat de parkinson-achtige bewegingen die mijn ziekte horen minder heftig zijn.
Kortom ik ben een beetje in de war en vooral blij. Ik zal snel laten zien hoe het pianospelen nu gaat.
De vaatchirurg, Hartmut Görtz, was een aardige man. Net als zijn collega. Niet arrogant. Het was ook voor hen spannend. De behandeling is routine voor hem maar wij vieren - er waren nog drie Nederlandse patiënten - waren zijn eerste ms-patienten. Ik vertelde hem over mijn blog en dat ik een video- opname heb van mijn pianospel om het verschil te kunnen zien. Hij zei: 'Als uw pianospel verbetert, nodig ik u uit om hier een concert te komen geven.'
Het belangrijkste verschil sinds vrijdag zit in mijn handen. Ik kan de kruimels op het blad van keukentafel voelen, ik heb geen koude handen meer. En ik speel de hele tijd piano en geniet. Het voelt nu al zo anders. Lopen gaat nog steeds moeilijk. Maar mijn spieren zijn verzwakt door zoveel jaren van weinig bewegen. Het zal wel enige tijd duren voor we weten wat het optimale effect is. Volgens John heb ik al een andere gelaatskleur, vooral meer kleur in mijn gezicht. En ik merk dat de parkinson-achtige bewegingen die mijn ziekte horen minder heftig zijn.
Kortom ik ben een beetje in de war en vooral blij. Ik zal snel laten zien hoe het pianospelen nu gaat.
Reacties
Ik had het al gehoord via de tam-tam, maar dit klinkt heel goed! Ik vind het fantastisch voor je. Ook ik ben heel benieuwd naar je volgende filmpje (of het live horen natuurlijk!).
Hartelijke groet,
Gonny
wat een positief effect, zo snel al! We hebben aan je gedacht de afgelopen dagen. Fijn te horen dat het de goede kant op gaat.
Binnenkort weer eens wandelen?
Ik lees net je blog over je ervaringen in Duitsland. Wat fijn dat pianospelen weer beter gaat. Muziek is mooi, geeft kleur en inspiratie aan jou en aan vele andere mensen. Ik hoop van ganse harte dat het concert er in Duistland komt, als je de generale repetitie speelt kom ik heel graag luisteren en genieten. Want ook het stukje film wat je op je blog hebt staan van je eigen pianospel voor de behandeling stroomt over van passie en emotie, heel mooi! Ik ben trots op je.