kracht, muziek en ms

Graag wil ik een stukje laten horen van een Portugese pianiste die ik vanaf mijn 23ste al bewonder.

Lieve lezer, Vanaf mijn zevende jaar speel ik piano. Door de MS is mijn gezichtsvermogen achteruit gegaan, het viel me steeds moeilijker om al spelend naar het vervolg van de pagina in mijn muziekboek te kijken. Vier jaar geleden besloot ik dat de frustratie groter werd dan het plezier en dat het zelf pianospelen behoorde tot het verlies dat MS met zich meebrengt. Toch voel ik dat muziek altijd een onderdeel van mijn zijn zal zijn. Ik kan de muziek niet verliezen. De kracht van muziek Voor mij bevatten die vier woorden een waarheid die ik altijd bij me heb. De kracht van muziek wordt ook mooi verwoord in ‘Verwante zielen’ van Vikram Seth. Dit boek heb ik zes jaar geleden van een hele muzikale vriendin te leen gekregen. Aan het einde van het boek luistert de mannelijke hoofdpersoon naar muziek die wordt gespeeld door de liefde van zijn leven. Zij is doof en is, misschien daardoor, in staat om op bijzondere wijze piano concerten ten gehore te brengen. Hij zegt, ik citeer uit mijn geheuge

Een lezer van dit blog, kwam met de volgende tip. ‘Als je wilt dat die betrekkelijkheid en schoonheid overkomen, moet je zorgen dat ik dat voel. Het helpt niet of ik schrijf dat een ijsje lekker is, maar als ik beschrijf hoe mijn speeksel alleen bij het zien al, mijn mond in 'sprietst', dan herken ik als lezer dat gevoel en ervaar ik hoe lekker dat ijsje eruit ziet. Begin met mij te laten voelen wat een dag met MS betekent. Als je dan later schrijft over een moment in Australia, doen snap ik de impact. Het gaat me dus in de eerste plaats om bijvoorbeeld jouw ochtendritueel, wat kun je wel en wat niet met de vraag van je kinderen. Dus niet over vertellen, maar laat me meekijken/ voelen.’ Ik heb lang over deze reactie nagedacht. Maar dat is niet waar ik mijn kracht uit haal. Ik ben een bewonderaar van Einstein en denk vaak aan de volgende waarden: ‘Met logica kom je van A naar B. Met fantasie van hier naar overal.’

Vier jaar geleden besloot ik het opnieuw te wagen. Het was 9 jaar na de MS diagnose, Maude was 7 en Daan 9 jaar oud. Ik ging zonder kinderen en, een gedeelte van de reis, zonder partner naar Australië. Vele facetten van het leven ben ik er tegen gekomen. De schoonheid van muziek, de bijzondere natuur en het effect van de andere kant van de evenaar op het jaargetijde. Zeker ook de menselijke geest in al zijn hoedanigheden en mijn eigen beperktheid. Met mijn kinderen had ik het volgende afgesproken: op een bepaalde tijd zou ik heel hard naar Daan en Maude roepen Ik bevond mij aan de Zuidkust van Australië. En wist dat de plek er voor mij absoluut niet toe deed. Zij hadden beloofd te luisteren en op het afgesproken tijdstip heb ik me suf geroepen, Super!! Mijn haren stonden rechtovereind. Ik ervoer een intens gevoel van liefde, ik was blij dat ik leefde. De bijbehorende foto staat boven aan dit blog, Wordt vervolgd

13 jaar geleden kreeg ik te horen dat ik MS had. Ik was toen op bezoek in Nederland. Daan was 9 maanden oud, wij woonden en werkten toen beiden in Caïro, ik was daar al mijn eigen naïviteit tegen gekomen. Ik had dus MS, en kwam in een zwaar deel van mijn leven terecht. Ik kon toen nauwelijks lopen en verbleef met Daan bij mijn, toen nog werkende, ouders. Iedere dag ging ik wandelen met mijn lieve tante, mijn lopen ging snel vooruit. John ging, na gezamenlijk overleg, door de week naar Cairo. In die tijd kreeg ik 3 geschenken die voor mij altijd waardevol zullen zijn. Van een tante kreeg ik een ‘cruise’ jurk, die zij veel meer bij mijn dan bij haar leeftijd vond passen. Van een andere tante kreeg ik een leuke pyjama. Haar man was 1 jaar daarvoor overleden en ook zij vond dat dit beter bij mij paste. Een derde tante gaf mij met dezelfde reden een jurk van haar. Ik ervoer dat als kracht, het gaf mij energie, liefde. Ik had het idee dat ik iets buiten mezelf groeide. Ik ervoer het als rijk