kracht, muziek en ms

Deze week wil ik het weer hebben over kracht. Dit vind ik ook heel belangrijk in mijn blog. Waar haal ik kracht vandaan in moeilijke situaties, waar halen jullie kracht vandaan als het tegenzit? Ik haal in ieder geval kracht uit een goede wederzijdse communicatie. Als ik het gevoel heb dat mensen mij begrijpen en ik hen begrijp, motiveert mij dat. Zoals ik al eerder heb beschreven, ben ik al 8 maanden bezig met een nieuw medicijn. De arts heeft gezegd dat ik dit minimaal een jaar moet volhouden. Ik heb voornamelijk last van de bijwerkingen en vind het lastig om gemotiveerd door te gaan. Ik denk dat het mij zou helpen als ik wist welke afwegingen hij maakt, wat hij verwacht van dit medicijn en waarom het de moeite waard om dit te proberen. Dat weet ik nu niet en het frustreert me dat we daar niet over hebben kunnen praten toen ik bij hem was. Ik zou zo graag een goed gesprek afdwingen maar lukt me dat een volgende keer wel? Hoe richt je een gesprek zo in dat iemand je serieus neemt? All

Ik kreeg een reactie van Karel de Groot op het stukje Communicatie dat ik op 31 maart schreef. Karel schrijft: Claudy,Ik bewonder de rust die je blog uitstraalt en het geeft stof tot nadenken. Ik wil je ook een vraag stellen. Hoe kijk jij aan tegen de onmogelijkheid voor de Duchenne patienten om mee te doen aan een internationale trail die ze mogelijkheden bied op verbetering van hun toestand onder hen mom van de bescherming van de jeugd. Ze mogen dit (te) korte leven niet eens over hun eigen lot beschikken. De wetenschap weet kennelijk wel raad met zaken waar de ethiek nog geen antwoord op heeft. Denk je dat juist van uit de hoek van de wetenschap een bredere communicatie nodig is met de politiek, dan is die idiote formulierenliefde van de overheid misschien ooit ook verleden tijd. Beste Karel, dank je voor je reactie. Ik wil heel graag reageren op wat je schrijft alleen heb ik een paar vragen. Wat is jouw relatie tot dit onderwerp? Wat is de trail waar je over schrijft, is dat een on

Met haar gezinnetje is Petra voor de tweede week in Marokko. Ik sta het mezelf nog een keer toe, om het over mijn verleden in Egypte te hebben. Het was begin voorjaar in Egypte. Het werd al warmer, en het was daar erg stoffig. De Griek John P. woonachtig in Egypte, reed in een gloed nieuwe Mercedes door de straten van Cairo, ik zat naast hem. In een van de zijstraten, zat een man boven op een plankje. Onder het plankje zaten wielentjes. De man had geen benen meer. Hij bewoog zich voort met zijn handen. John P. opende het raampje van zijn auto en wierp wat geld naar de man. John P. sloot het auto raam. Hij keek me aan en zei ,,Dat is als voorzorgs maatregel, voor als ik het in mijn volgende leven slecht tref.” Ik wist op dat moment niet wat ik moest zeggen of doen. Ik hield mijn mond. We zijn verder het stoffige,drukke en prachtige Cairo in gereden, naar de plek van bestemming. Mijn man en ik zien Egypte als een erg verrijkende evaring. Graag wil ik afsluiten met een bijpassend muziek s