Vorige week werd ik diep geraakt door iets wat Viktor Frankl zou hebben gezegd. Frankl was een psychiater en neuroloog. En Frankl was een Oostenrijkse jood. Hij zat in de Tweede Oorlog gevangen in de concentratiekampen Theresienstadt en Auschwitz. Hij was daar geconfronteerd met de meest vreselijke dingen. Toch stond hij zichzelf toe om te dromen van een beter leven. Op een dag, stond hij naakt in een kamer. En overviel hem een gevoel van rust. Hij realiseerde zich op dat moment, dat ze hem alles konden afnemen, behalve zijn innerlijke vrijheid. Dit geldt voor iedereen, dus ook voor mij. Ik vertelde dit verhaal aan mijn neef met wie ik ging eten bij Nick Vollebregt en vroeg hem aan welk muziekstuk dit hem deed denken. Hij vertelde over een etentje dat hij had gehad met een aantal leden van zijn zangkoor. Ze hadden spontaan een lied gezongen. Alle ego’s vielen weg, de beslommeringen van de dag verdwenen, ze voelden de schoonheid van muziek. Ik vond dat een mooi verhaal want voor mij zij
Over tegenslag en de schoonheid van het leven