Bij ons laatste bezoek aan Claudy zou ik volgens afspraak
pen en papier meenemen en een klein interview schrijven voor haar ‘blog’. We
waren nauwelijks in haar kamer (‘we’, dat zijn Tineke en ondergetekende, (schoon)vader
van Henriette en Arnoud, beiden al lang met Claudy en John bevriend), of zij
brandde los: ‘Ik heb een kutziekte. Je kunt niets meer, ik kan niet meer goed
zien, moet gevoerd worden, en heb altijd hulp nodig. Terwijl je geest van alles
wil. Acht maanden na de geboorte van Daan kreeg ik de diagnose. Ik was toen
niet van slag, ik dacht toen: ik kan het aan. Nu ik er middenin zit, ervaar ik
hoe zwaar het is. Toén was er vooral de vreugde om de komst van Daan. Daarna
kregen we ook nog Maud. Daar ben ik met alle ellende erg dankbaar voor: dat ons
dat gegund was. Een derde kind heb ik niet meer aangedurfd.
Tegelijk ervaar ik
veel liefde van mensen. Je hebt wel voortdurend hulp nodig, maar die krijg je
ook. Er zijn mensen die mij opzoeken. Ik ben door vriendinnen meegenomen naar
het Concertgebouw, waar de broertjes Jussen speelden. Zó dierbaar! Ik heb na
afloop ook nog met ze gesproken, in ons Limburgs dialect!’ Muziek geeft mij
kracht, dan vergeet ik alles.
Hoe het is om hier in
deze speciale kliniek te zijn? Het helpt echt als je merkt dat je niet de enige
bent met die rotziekte. Je hebt soms bijzondere gesprekken die je anders nooit
zou hebben. Natuurlijk zijn sommigen interessanter voor je dan anderen, maar
dan denk ik bij mezelf: je moet ook mensen die je minder liggen proberen te
begrijpen. Soms heb ik over mensen een te snel oordeel.
En John is geweldig
voor me. Maar wat ik zo moeilijk vind: ik kan niks doen voor John. Hij zegt dat
hij het aankan, en hij doet het echt goed. Maar (zij zoekt even naar woorden) hij mag het ook niét kunnen.
Morgen ga ik weer
een tijd naar huis. Heerlijk. Even de piano aanraken, ook al kan ik niet meer
spelen. Maar er moeten wel aanpassingen in de hulp komen, ik heb steeds meer hulp nodig, en John en de kinderen moeten hun
eigen leven kunnen hebben…‘
Carel
ter Linden
Reacties