Terug naar Wageningen

Onlangs ben ik naar een terugkomdag gegaan van de universiteit in Wageningen die werd gehouden voor iedereen die 25 jaar geleden daar was begonnen met studeren. De stap daar naartoe was groot voor mij. Ga ik wel en laat ik mijn handicap en alle gevolgen daarvan zien of ga ik niet? Ik besloot om wel te gaan. Ik vond het vreselijk leuk om iedereen weer te zien en te horen wat zij doen. Er waren hoogleraren bij, mensen op hoge functies in het bedrijfsleven, er waren mensen bij die besloten hadden om thuis te blijven als moeder. Als mensen duidelijk doen waar ze zelf achter staan en waar ze enthousiast over zijn, heeft dat iets moois. Ik vind het fijn me daarvoor open te stellen en mijn eigen situatie te accepteren en daarboven te gaan staan. Als ik oprechte interesse uitstraal, krijg ik dat ook terug. De
Rector Magnificus hield een goed verhaal over de visie van de landbouwuniversiteit op de toekomst, ik was erg onder de indruk en was opnieuw blij dat Wageningen een onderdeel van mij is. Hij vertelde tot slot over een fonds dat de universiteit steunt. Het stelt talentvolle jonge mensen uit arme gebieden in staat om in Wageningen te gaan studeren, net zoals wij dat ooit hebben kunnen doen. Het heet de Stichting Anne van den Banfonds. Ik heb het altijd zo mooi gevonden van Wageningen dat de universiteit je in contact bracht met de rest van de wereld. Ik heb een muziekstuk gevonden dat hierbij past en dat mij diep raaakt. Geoffrey Gurrumul Yunupingu is een blinde aboriginal die prachtig zingt over de geschiedenis van zijn volk.