Vier weken geleden heb ik de knoop doorgehakt. Ik ben, uit volle overtuiging, gestopt met het medicijn Betaferon. Ik heb vaker in dit blog beschreven dat dit medicijn me, voor mijn gevoel, meer kwaad deed dan goed. Ik had tevens al een afspraak gemaakt met een nieuwe, voor mij onbekende neuroloog in Laren waar ik ook woon.
Ik had twee weken de tijd om over het gesprek met de neuroloog na te denken. Hierbij heb ik veel gehad aan drie lieve vriendinnen (gepromoveerd). Een daar van is met mij meegegaan naar de neuroloog. Mijn vriendinnen hebben mij geholpen om vooraf mijn verhaal op papier te zetten en dat heb ik bij aankomst doorgegeven aan de secretaresse van de neuroloog. Toen het mijn beurt was, zei hij: ,,Ik hoef niet te vragen hoe het met je gaat, dat heb ik net gelezen. We kunnen dus meteen naar het volgende punt gaan.”
Dat gaf mij een goed gevoel dat ik in geen jaren bij een arts heb gehad. Door het verhaal op papier konden we over mijn gebruikelijke gehakkel heen springen. Hij vond dat een plezierige manier van communiceren en zei dat hij wilde dat meer mensen hiervan gebruik maakten.
Hij nam me serieus en dat bleek ook in het daaropvolgende gesprek. We hebben het verder gehad over de toekomst, met mijn ms, en over de eventuele medicijnen tegen ms en het onderzoek dat gaande is. Een vervolgafspraak komt wat mij betreft zeer zeker. Dan ga ik zeker vooraf weer iets op papiet zetten.
Hierbij een stuk van Agustin Barrios, La Catedral. Ik werd erop gewezen door een bijzondere vriend die
zei: Je wordt niet overweldigd door de muziek maar je wordt wel uitgenodigd om er naar te luisteren. De wetenschap en wijsheid waarmee Agustin Barrios zijn muziek maakte doet mij denken aan de fase denken waar ik nu in zit.
Ik had twee weken de tijd om over het gesprek met de neuroloog na te denken. Hierbij heb ik veel gehad aan drie lieve vriendinnen (gepromoveerd). Een daar van is met mij meegegaan naar de neuroloog. Mijn vriendinnen hebben mij geholpen om vooraf mijn verhaal op papier te zetten en dat heb ik bij aankomst doorgegeven aan de secretaresse van de neuroloog. Toen het mijn beurt was, zei hij: ,,Ik hoef niet te vragen hoe het met je gaat, dat heb ik net gelezen. We kunnen dus meteen naar het volgende punt gaan.”
Dat gaf mij een goed gevoel dat ik in geen jaren bij een arts heb gehad. Door het verhaal op papier konden we over mijn gebruikelijke gehakkel heen springen. Hij vond dat een plezierige manier van communiceren en zei dat hij wilde dat meer mensen hiervan gebruik maakten.
Hij nam me serieus en dat bleek ook in het daaropvolgende gesprek. We hebben het verder gehad over de toekomst, met mijn ms, en over de eventuele medicijnen tegen ms en het onderzoek dat gaande is. Een vervolgafspraak komt wat mij betreft zeer zeker. Dan ga ik zeker vooraf weer iets op papiet zetten.
Hierbij een stuk van Agustin Barrios, La Catedral. Ik werd erop gewezen door een bijzondere vriend die
zei: Je wordt niet overweldigd door de muziek maar je wordt wel uitgenodigd om er naar te luisteren. De wetenschap en wijsheid waarmee Agustin Barrios zijn muziek maakte doet mij denken aan de fase denken waar ik nu in zit.
Reacties