Afgelopen zondag zijn mijn man en ik samen naar het Concertgebouw geweest. Ik zie die bezoeken als een bijzondere gewoonte die ik er graag in houd.
Ik moet wel elke keer steeds meer overwinnen: mijn moeizame voortbewegen, een onhandige entree aan John's arm, het geklungel in de garderobe, de gang naar de wc.
Maar toen dat allemaal zondag weer achter de rug was, mocht ik gaan zitten. Het geroezemoes werd onderbroken door een stem die iedereen vriendelijk verzocht de mobiele telefoons uit te zetten, vervolgens werden nog enkele wensen van de meesterpianist die zou gaan optreden meegedeeld. Het licht werd zacht gezet, het concert kon beginnen. Mijn pianolerares sprak altijd over ‘gewijde grond’ als ze het over het Concertgebouw had, daar kan ik me wat bij voorstellen. Ik ging nog even recht zitten en realiseerde me, zoals ik dat vaker doe, dat alle stoelen in de grote en kleine zaal van het Concertgebouw cadeau gedaan zijn door de dochter van Freddie Heineken. Heineken zelf was een enorme muziekliefhebber. Nogmaals ging ik er goed voor zitten, bovenop iets dat ik associeerde met mijn tijd als jonge hond bij Heineken, een mooie tijd.
De pianist kwam onder luid applaus de prachtige trap af. Het was tijd voor de schoonheid van muziek.
Hieronder een fragment van de pianist die we zondag zagen spelen, Nelson Freire. In een recensie in de NRC werd hij mooi omschreven als een 'gentleman painist'. Hij speelt Heitor Villa-Lobos en op dit filmpje luistert zijn hond mee.
Ik moet wel elke keer steeds meer overwinnen: mijn moeizame voortbewegen, een onhandige entree aan John's arm, het geklungel in de garderobe, de gang naar de wc.
Maar toen dat allemaal zondag weer achter de rug was, mocht ik gaan zitten. Het geroezemoes werd onderbroken door een stem die iedereen vriendelijk verzocht de mobiele telefoons uit te zetten, vervolgens werden nog enkele wensen van de meesterpianist die zou gaan optreden meegedeeld. Het licht werd zacht gezet, het concert kon beginnen. Mijn pianolerares sprak altijd over ‘gewijde grond’ als ze het over het Concertgebouw had, daar kan ik me wat bij voorstellen. Ik ging nog even recht zitten en realiseerde me, zoals ik dat vaker doe, dat alle stoelen in de grote en kleine zaal van het Concertgebouw cadeau gedaan zijn door de dochter van Freddie Heineken. Heineken zelf was een enorme muziekliefhebber. Nogmaals ging ik er goed voor zitten, bovenop iets dat ik associeerde met mijn tijd als jonge hond bij Heineken, een mooie tijd.
De pianist kwam onder luid applaus de prachtige trap af. Het was tijd voor de schoonheid van muziek.
Hieronder een fragment van de pianist die we zondag zagen spelen, Nelson Freire. In een recensie in de NRC werd hij mooi omschreven als een 'gentleman painist'. Hij speelt Heitor Villa-Lobos en op dit filmpje luistert zijn hond mee.
Reacties
Ik ben blij dat we elkaar zojuist hebben gesproken. Ik heb ergens in november naar je blog gekeken maar ik kan mijn reactie niet terugvinden. Ik zie je helemaal tevreden zitten in het Concert gebouw. Helemaal jouw ding! Weinig mensen kunnen met zoveel passie over muziek praten als jij en het geeft je energie! Energie die je zo nodig hebt.
Lieve groeten, Antoinette